Ο ναύτης

Είμαι γερτός και ανακατεύω ένα χρώμα για ξύλο. Νέφτια, πανιά, γυαλόχαρτα, όλα αναδύουν μία έντονη μυρωδιά. Σήμερα έχω μείνει μόνος στη δουλειά. Στο ίδιο μέρος. Καθώς ετοιμάζω τα υλικά ακούω έξω από το παράθυρο:
- Έλα καλημέρα ( ο γερτός τυπάκος με το γατί)
- Καλώς τον
- Ίντα μονάχος είσαι σήμερα?
- Ε ναι, θα τελειώσω εγώ...απαντάω
- Α
Δεν ξέρω πώς το φέρνει η κουβέντα και αρχίζει να μου λέει ότι ήταν ναυτικός στα νιάτα του. Ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Εδώ είμαστε σκέφτομαι. Έχω ακουμπήσει σε μία ντάνα αναψυκτικά και ακούω. 
- Δεν μου λες...ρωτάω
- Ε...
- Ποιό μέρος σου άρεσε πιο πολύ? (Δεν ξέρω πώς αλλά η απάντηση είναι σίγουρη στο κεφάλι μου, σκέφτομαι ότι ξέρω τί θα μου πει...)
- Ιαπωνία απαντάει...
Σκάω στα γέλια
- Γιατί γελάς? 
- Ε, τί να σου λέω τώρα...
Κάθεται και με κοιτάει...περνάει μια φευγαλέα απορία απο το μέτωπό του η οποία φεύγει γρήγορα. Συνεχίζει να εξιστορεί...
- Κόμπε, Γιοκοχάμα, Τόκυο...και ένα μάτσο άλλα λιμάνια.
- Τί σου άρεσε στην Ιαπωνία πιο πολύ? ρωτάω
- Ααα...οι γυναίκες, 
Ξανασκάω στα γέλια. Με ξανακοιτάει πάλι. Για να του λύσω την απορία του απαντώ ότι έχω πάει και εγώ....
- Ε...άρα ξέρεις
- Μμμ...
- Αλλά έχουν ρε παιδί μου και μία οργάνωση, άλλο πράμα, Καταπληκτική ομορφιά. Συμφωνώ σε όλα. Η σκέψη μου έχει αρχίσει να οργιάζει από αναμνήσεις. Και αυτού το ίδιο. Κάνει κενά, κοιτάει κάτω, τον παρατηρώ, ανασαίνει βαριά με αποτέλεσμα το βαρύ κορμί του να ανεβοκατεβαίνει σε κάθε εισπνοή. Μετά συνεχίζει...
- Είχα μια που με ήθελε στην Αυστραλία τότε
- Ε και? Τί έγινε? 
- Μπα...ήταν λίγο χοντρούλα, μετά είχα τους φίλους μου εδώ, την μάνα μου μονάχη...και επέστρεψα. Αλλά τώρα το έχω μετανιώσει πολύ. 
Δεν απαντάω...τί να πω...αυτά είναι μοναχικά μονοπάτια...εκεί ο άνθρωπος πατάει μόνος. 
Καθώς τον βλέπω να χάνεται σκέφτομαι τις χιλιάδες εμπειρίες του. Σκέφτομαι ότι από το παρουσιαστικό του θα τον κρίνουν ίσως αρνητικά. Οι άνθρωποι είναι θησαυροί ανεκτίμητοι. Ποτέ δεν ξέρεις τί κουβαλάνε. Τί πόνο έχουν. Αλλά για να δεις ένα θησαυρό πρέπει να έχεις νάκαρα δικιά σου, μπέσα...
Μου έφτιαξε τη μέρα πάλι...την επόμενη φορά δεν γλιτώνει το πορτραίτο...