Το γατί

  Είμαι σε μία δουλειά και βάφω το πρωί, γύρω μου διάφοροι μάστορες εργάζονται σε διάφορες εργασίες. Ανάμεσά τους ένας άνθρωπος, από αυτούς τους άκακους ανθρώπους που σου φτιάχνουν καφέ με ευχαρίστηση, αυτούς, που θα στον φέρουν και θα είναι οι ίδιοι ευχαριστημένοι, ακόμη και εάν δεν σε ξέρουν, που κάτι σου έδωσαν και σήμερα. Γερτή πλάτη, κρεμασμένο κάτω χείλος και ανθρώπινα ζεστά μάτια, φιλικά, που γελάνε, κάνουν και χάζι. Καίει ο τόπος, μου πρόσφερε καφέ, ζεστό, αυτό είχε. Τον κοιτάω καθώς απομακρύνεται να φέρει τον καφέ. Στρατιωτική μπλούζα, κοιλίτσα, κοντό παντελόνι και χακί σορτσάκι.

  Περπατάει σαν αυτούς τους παλιούς, που δουλεύοντας στα κτήματα χρόνια το κορμί έχει μπατάρει και πάει από το ένα πόδι στο άλλο, γέρνει. Καθώς φέρνει το καφέ μου λέει ''εγώ εδώ είμαι πάντα...να...λίγες κατσίκες, λίγες κότες, σπαρτά...έ, όλο και κάτι κάνουμε''. Συνεχίζω τη δουλειά, τον χάνω για λίγο, σε λίγη ώρα βγαίνω έξω, κοιμάται σε μία παλιά καρέκλα γεμάτη κουρέλια, καθιστός. Ένα μικρό γατί, ψαρό έχει ανέβει πάνω στο στήθος του και πιπιλάει τη μπλούζα του, μαλάζει στο δέρμα πίσω απο την μπλούζα με τα μικρά του χέρια και συνεχίζει να πιπιλάει. Καθώς έχω στρίψει ένα τσιγάρο και πίνω γουλιές απο τον καφέ που μου έφτιαξε τον χαζεύω στο μακάριο ύπνο του. Το γατί εκεί, πιπιλάει, αναθεματίζω που δεν έχω μαζί μου την φωτογραφική, αλλά δεν βαριέσαι...έχω την εικόνα στο κεφάλι μου.