Είναι 10.45 το βράδυ και πηγαίνω να πάρω λεωφορείο για επιστροφή από επίσκεψη σε φίλη. Είμαι Νίκαια, μακριά, κάνει ψοφόκρυο και είμαι αγχωμένος να προλάβω. Καθώς βγαίνω στον κεντρικό, μη γνωρίζοντας την περιοχή ρωτάω ένα περιπτερά ο οποίος έχει κακή διάθεση που είναι η στάση του 703 προς Πετρούπολη. Κάτι μουρμουρίζει, περνάω απέναντι και προσπερνάω την στάση, η οποία είναι κολλημένη πάνω σε κολόνα της ΔΕΗ. Δεν την βλέπω. Καθώς περπατάω προς την αντίθετη κατεύθυνση για να βρω την στάση, το λεωφορείο περνάει. Τρέχω, αλλά το χάνω. Στο διαδίκτυο δείχνει ότι είναι το τελευταίο δρομολόγιο.
Φτου! Καθώς προσπαθώ να βγάλω άκρη μέσω εφαρμογής του ΟΑΣΑ, περνάει κάποιο άλλο, άσχετο. Επιλογή δεν έχω μπαίνω μέσα και ρωτάω τον οδηγό εάν θα υπάρξει άλλο 703.
-Δεν ξέρω, μου λέει, δεν έχεις ιντερνετ?
-Έχω, αλλά δείχνει το τελευταίο στις 11.00
Κοιτάζει και αυτός, "ναι, έχεις δίκιο απαντάει, μπες μέσα και θα σε αφήσω κοντά προς Καβάλα και από εκεί μοιράζεις την διαδρομή με ταξί".
- Οκ, απαντώ, μια χαρά.
-Πότε πέρασε το 703; ρωτάει ο οδηγός
-Πριν ένα λεπτό
Κλείνει την πόρτα του μικρού λεωφορείου του και ξεκινάει το κυνήγι.
Τρέχει σαν δαιμονισμένος, κοπανάνε οι άλλοι στα παράθυρα, στις πόρτες, εγώ να πηγαίνω μια από εδώ μια από εκεί.
Ωρέ θα μας στείλει στον άλλο κόσμο σκέφτομαι και εγώ. "Μην τρέχεις έτσι του λέω δεν πειράζει θα πάρω ταξί".
-Όχι, θα τον προλάβω, αρκεί να μην με σταματήσουν για στάση. Ήμαρτον σκέφτομαι, αδιάβαστοι θα πάμε. Το κοπάνημα συνεχίζει, γυρνάω να δω τους επιβάτες οι οποίοι κοιτάνε απορημένοι όλοι τι διάολο γίνεται.
Φτάνουμε το λεωφορείο, ο οδηγός μας κολλάει από πίσω "σταμάτα ρε για στάση, σταμάτα"
Ντάξ, ο τύπος είναι τεράστιος. Το 703 δεν σταματάει, φτάνουμε μια στάση, μια γιαγιά δεν βλέπει καλά και μας κάνει νόημα να σταματήσουμε, χωρίς να είναι σίγουρη ότι αυτό είναι το λεωφορείο που θέλει. Το μετανιώνει και κατεβάζει το χέρι της κάνοντας νόημα να συνεχίσουμε. "Ευτυχώς" λέει ο οδηγός που το έχει πάρει πατριωτικά το θέμα. Πατάει γκάζι και συνεχίζουμε την τρελή πορεία. Λίγο μετά προσπερνάμε το 703, "χααα" στο πα θα τον προλάβω...έχω σκάσει στα γέλια. Τον ευχαριστώ και ο τύπος κοκκινίζει ευχαριστημένος που τα κατάφερε.
Πρόλαβα και με διαφορά το λεωφορείο μου. Ατέλειωτη Ελλάδα με τις διαμαντάρες σου τις κρυμμένες.
Φτου! Καθώς προσπαθώ να βγάλω άκρη μέσω εφαρμογής του ΟΑΣΑ, περνάει κάποιο άλλο, άσχετο. Επιλογή δεν έχω μπαίνω μέσα και ρωτάω τον οδηγό εάν θα υπάρξει άλλο 703.
-Δεν ξέρω, μου λέει, δεν έχεις ιντερνετ?
-Έχω, αλλά δείχνει το τελευταίο στις 11.00
Κοιτάζει και αυτός, "ναι, έχεις δίκιο απαντάει, μπες μέσα και θα σε αφήσω κοντά προς Καβάλα και από εκεί μοιράζεις την διαδρομή με ταξί".
- Οκ, απαντώ, μια χαρά.
-Πότε πέρασε το 703; ρωτάει ο οδηγός
-Πριν ένα λεπτό
Κλείνει την πόρτα του μικρού λεωφορείου του και ξεκινάει το κυνήγι.
Τρέχει σαν δαιμονισμένος, κοπανάνε οι άλλοι στα παράθυρα, στις πόρτες, εγώ να πηγαίνω μια από εδώ μια από εκεί.
Ωρέ θα μας στείλει στον άλλο κόσμο σκέφτομαι και εγώ. "Μην τρέχεις έτσι του λέω δεν πειράζει θα πάρω ταξί".
-Όχι, θα τον προλάβω, αρκεί να μην με σταματήσουν για στάση. Ήμαρτον σκέφτομαι, αδιάβαστοι θα πάμε. Το κοπάνημα συνεχίζει, γυρνάω να δω τους επιβάτες οι οποίοι κοιτάνε απορημένοι όλοι τι διάολο γίνεται.
Φτάνουμε το λεωφορείο, ο οδηγός μας κολλάει από πίσω "σταμάτα ρε για στάση, σταμάτα"
Ντάξ, ο τύπος είναι τεράστιος. Το 703 δεν σταματάει, φτάνουμε μια στάση, μια γιαγιά δεν βλέπει καλά και μας κάνει νόημα να σταματήσουμε, χωρίς να είναι σίγουρη ότι αυτό είναι το λεωφορείο που θέλει. Το μετανιώνει και κατεβάζει το χέρι της κάνοντας νόημα να συνεχίσουμε. "Ευτυχώς" λέει ο οδηγός που το έχει πάρει πατριωτικά το θέμα. Πατάει γκάζι και συνεχίζουμε την τρελή πορεία. Λίγο μετά προσπερνάμε το 703, "χααα" στο πα θα τον προλάβω...έχω σκάσει στα γέλια. Τον ευχαριστώ και ο τύπος κοκκινίζει ευχαριστημένος που τα κατάφερε.
Πρόλαβα και με διαφορά το λεωφορείο μου. Ατέλειωτη Ελλάδα με τις διαμαντάρες σου τις κρυμμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου